Από μικρή πήγαινα για μπάνια στην Σαλαμίνα.

 

Από μικρή πήγαινα για μπάνια στην Σαλαμίνα.  Κυρίως την Κυριακή, γιατί η δική μας θάλασσα, τότε, ήταν πάντοτε καθαρή και μπορούσαμε να κάνουμε άνετα καθημερινό μπάνιο.

Το καραβάκι για Σαλαμίνα

Η Σαλαμίνα των παιδικών μου χρόνων, λοιπόν.  Ήτανε πολύ όμορφα.  Μας πήγαινε το καραβάκι απέναντι.  Το παίρναμε από το τέρμα του Περάματος και περνάγαμε το στενό Περάματος-Σαλαμίνας σαν άλλοι Σαλαμινομάχοι.  Τότε, βεβαίως, δεν γνώριζα την ιστορία αυτή, αλλά, κάπως έτσι ήμασταν!

Αφού φτάναμε στην Κούλουρη (Κούλουρη παληά λεγότανε όλη η Σαλαμίνα, αλλά κι αυτό, αργότερα, το έμαθα) παίρναμε το λεωφορείο για τον Άγιο Νικόλαο.  Τα λεωφορεία δεν ήταν τακτικά, όπως είναι στην πόλη και είχανε δρομολόγια ανά 20 λεπτά, ανά μισή ώρα;... Δεν θυμάμαι και καλά.... Τέλος πάντων!

Λεωφορείο Σαλαμίνας

Παίρναμε το λεωφορείο και αφού περνάγαμε μέσα από την Σαλαμίνα, την πόλη, μετά από λίγο φθάναμε και στον Άγιο Νικόλαο.  Κατεβαίναμε σε μία από τις πρώτες στάσεις.

Η παραλία, εκεί, δεν ήτανε και κάτι το ιδιαίτερο.  Αλλά, αυτό δεν μας ένοιαζε.  Μας άρεσε να κολυμπάμε κι αυτό είχε σημασία!  Το σπουδαίο, όμως, στον Άγιο Νικόλαο ήτανε ότι είχε πεύκα.  Τα πεύκα ήτανε ακριβώς δίπλα στην θάλασσα κι εκεί, κάτω από τα πεύκα, στρώναμε κιλίμια για να κατασκηνώσουμε και να περάσουμε όμορφα όλη τη μέρα μας.  Μπορεί τότε να μην είχε καύσωνες, άλλες εποχές βλέπετε, αλλά, την ζέστη του την είχε.   Οπότε, η σκιά από τα πεύκα μας ήτανε απαραίτητη.

Άγιος Νικόλαος Σαλαμίνας 

η θάλασσα και τα πεύκα του...

Το δεύτερο σπουδαίο σε αυτήν την στάση του Αγίου Νικολάου ήτανε ότι είχε φούρνο.  Τι δουλειά έχει ο φούρνος με το μπάνιο μας, θα μου πείτε.  Κι όμως.  Είχε.  Και μεγάλη, μάλιστα.

 Στον Άγιο Νικόλαο πηγαίναμε  και περνάγαμε όλην την ημέρα μας στην θάλασσα, όπως είπα.  Που σημαίνει ότι έπρεπε να έχουμε μαζύ μας φαγητό.  Δεν είναι όπως σήμερα που πας, άνετα, να φας σε ένα μαγαζάκι, στην παραλία, τα θαλασσινά σου.  Αν κι αυτά τα έχουμε ξεχάσει την σήμερον ημέρα... τέλος πάντων.  Τότε ήτανε άλλες εποχές, έπαιρνες μαζύ σου το φαγητό... Έτσι κι εμείς παίρναμε μαζύ μας το φαγητό, το οποίο ήτανε κοτόπουλο, ετοιμασμένο από τα χεράκια της μητέρας μου, μαζύ με πατάτες, έτοιμες κομμένες από το σπίτι κι ένα ταψί.

 

Το ταψί!!! 

Με το που φθάναμε εκεί, έβαζε η μητέρα μου το κοτόπουλο, τις πατάτες, το λάδι κι ό,τι άλλο ήτανε απαραίτητο για το φαγητό στο ταψί και το πήγαινε στο φούρνο.

Οπότε, όλα ήτανε μια χαρά.  Μετά το πρωινό μας μπάνιο, το φαγητό είχε ήδη ψηθεί στο φούρνο και αφού το παίρναμε από εκεί... το τρώγαμε  μια χαρά!!!  Κανονικό πικ νικ! Κατόπιν, κάτω από την σκιά των πεύκων, κοιμώμασταν  και ξεκουραζόμασταν. Κατά το απόγευμα, κάναμε  και το απογευματινό μας μπάνιο και, κατάκοποι, φεύγαμε για να ακολουθήσουμε την ίδια διαδρομή, προς την αντίθετη κατεύθυνση όμως.

Το καραβάκι

 Περιμέναμε το λεωφορείο για την Κούλουρη και, κατόπιν, παίρναμε το καραβάκι για Πέραμα.  Στο τέλος, φθάναμε στο σπίτι μας, έχοντας κάνει δύο, ακόμα, μπάνια, στην πανέμορφη Σαλαμίνα.   Χορτασμένοι κι ευχαριστημένοι!!


 lamprini