Αφιερωμένο στην Κύπρον μας... 49 χρόνια... Για μένα σημαίνουν:... Σειρήνες πολέμου, που ουρλιάζανε στην γειτονειά μου... (Πάει, είχα σκεφθεί τότε... θα έχουμε τον Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο... Δεν την γλυτώνουμε. Ήρθε η ώρα μας να πολεμήσουμε όπως έκαναν χιλιάδες χρόνια οι Έλληνες... εμείς... !!... )
Και τον Πατέρα μου... να αποχαιρετά την Μητέρα μου στα σκαλιά του σπιτιού μας.... γιατί είχε γίνει επιστράτευση... (Άραγε θα τον ξαναβλέπαμε. Σαν ένα όνειρο θυμάμαι την σκηνή...) Τον Πατέρα τον ξαναείδαμε... κι έζησε ειρηνικά όλα του τα χρόνια... όμως....
Έκτοτε... (49 χρόνια), η Κύπρος έχει ξεχασθεί.... Δεν υπάρχει ούτε στους χάρτες του Σχολείου μας... Λυπάμαι...
Αλλά εντούτοις... ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!!!... Γι' αυτό δημιούργησα αυτήν την ανάρτηση...
Ο Κύριος με Παρέλαβε - πολύ συγκινητικό... Τι μαθαίνει κανείς με μία ανάρτηση!!!)...
Ο πρωταγωνιστής είχε σκεφθεί να αφήσει το μωρό, που βρήκε στο αυτοκίνητό του..., εκεί...
O Mίμης Φωτόπουλος πάει να αφήσει μωρο στην βρεφοδόχο (μάλλον στην οδό Πειραιώς... είναι... )...
Τώρα βλέπω υπάρχει και στην Αμερική... Ο πυροσβέστης είναι υπεύθυνος για το μωρό, ανοίγει το κουτί, και πηγαίνει το μωρό στο νοσοκομείο.
Ο πυροσβέστης της ιστορίας του βίντεο είχε την χαρά να το υιοθετήσει κιόλας....πράγμα που δεν γίνεται εύκολα στην Ελλάδα... Μπράβο του...
Μία άλλη λύση για τις βρεφοδόχους... είναι η αγάπη... Οπότε... δεν χρειάζεται να αφήσεις το μωρό σου... και να το πάρει άλλος. Aλλά με την αγάπη... την δική σου, των γύρω σου, της κοινωνίας... όλων... κρατάς το μωρό... και το μεγαλώνεις... εσύ...
Mπράβο και πάλι στον πυροσβέστη... Η μανούλα του μωρού, πιστεύω, χάρηκε που είδε, ότι το μικρό θα μεγαλώσει όμορφα... και με... αγάπη...
Lamprini T.
Υ.Γ. Δείτε κι αυτό... (για τους Αγγλομαθείς) ... ΠΗΓΗ: