Ποιος νομίζει ότι μπορεί να τρέξει

 "Στερνή μου γνώση να σ' είχα πρώτα..."...

Ποιος νομίζει ότι μπορεί να τρέξει στους Ελληνικούς δρόμους;;;

Αν είναι δυνατόν!!

Λαμποργκίνι 

Lamprini T 

Ιστορία φόνου

 Πόσο κοστίζει η ζωή του 16χρονου ...

Πόσο ;...

Μια... μπλούζα...

Σώσον Κύριε τον λαόν σου...

Lamprini T. 

Χριστουγεννιάτικη Ιστορία (από το 2012... για φαντάσου! )

 «Καλά Χριστούγεννα»

KΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Ήταν πολύ κακόκεφος εκείνην την μέρα…

Από την αρχή προσπαθούσε να φτιάξει την ημέρα του κοιτώντας να χαμογελάσει στον καθρέπτη… αλλά δεν πέτυχε τίποτε… μέσα σε ένα δευτερόλεπτο το χαμόγελο είχε παγώσει και η διάθεσή του δεν είχε αλλάξει καθόλου…

Ήθελε πολλά να της πει στο τηλέφωνο, εκείνο το πρωινό…  αλλά δεν της είπε τίποτε…

να της πει στο τηλέφωνο

Πλησιάζανε τα Χριστούγεννα, εκείνη θα έμενε στον Βόλο,

στον Βόλο

 και αυτός είχε χάσει την  ελπίδα ότι θα την συναντούσε.

Ανειλημμένες υποχρεώσεις δεν τον άφηναν να φύγει, εκείνη,  είχε πολλές υποχρεώσεις, κυρίως δύο στενούς συγγενείς βαρειά αρρώστους να φροντίσει  οπότε, δεν υπήρχε περίπτωση να τα λέγανε από κοντά…

Αυτός είχε την elpida στην αρχή… ναι…

Ελπίδα

 Αλλά την έχασε μετά.  Έτσι ήτανε,  μία ξαφνική αρρώστεια ο ένας,  μία επέμβαση ο άλλος, και κάποιος έπρεπε να τους φροντίσει…

 Έτσι, χρονιάρες μέρες θα έμενε μόνος του… κι αυτό δεν του άρεσε καθόλου!

Ένα τηλέφωνο, ίσως... για τα χρόνια πολλά, τα καλά Χριστούγεννα, για ψυχρές ευχές αυτές τις γιορτινές μέρες… πόσο άσχημο του φάνηκε ακόμα και σαν σκέψη… και συνοφρυώθηκε σκεπτόμενος τι θα τις έλεγε:  «Καλή μου, σε πήρα γα να σού ευχηθώ!...»

να σού ευχηθώ

Ω, ούτε στον χειρότερο εχθρό του δεν θα το ευχόταν… Ψυχρές ευχές μέσα από ένα κινητό…  

Δεν μπορούσε να καταλάβει, πώς συνέβησαν τόσες ατυχίες, ήταν  σαν κάτι μαγικό να τον κρατούσε μακρυά της…

Όχι... τίποτε δεν θα μπορούσε να γίνει τώρα…  μόνον αν την έβλεπε, αυτό  θα ήταν κάτι που επιθυμούσε περισσότερο από όλες τις ευχές των εορτών… αλλά…  

Αποφάσισε  να βγει έξω… η γιορτινή ατμόσφαιρα θα του έκανε καλό…

γιορτινή ατμόσφαιρα

Βγήκε στους  δρόμους μόνον και μόνον για  να περπατήσει λίγο… για να περάσει η ώρα ως το μεσημέρι που θα πήγαινε στην δουλειά του…

Ερημιά, κλειστά μαγαζιά, κλειστές καρδιές, λίγα φώτα που είχαν ξεχαστεί από το βράδυ στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών… τι εποχή ήταν κι αυτή!!!

στα μπαλκόνια

Αυτός φοβόταν πολύ μην χάσει την δουλειά του… το αφεντικό του τον είχε βεβαιώσει για το αντίθετο… «Σας χρειαζόμαστε κύριε Ιωάννου, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας… οι απολύσεις, είναι για άλλους στην εταιρεία μας…»

Ευχαριστήθηκε όταν το άκουσε αυτό... ούτε που σκέφθηκε αυτούς τους «άλλους στην εταιρεία»… αυτός να ήτανε  καλά… και τι στον κόσμο!!!...

Κοιτώντας τα άδεια μαγαζιά, κάτι έσπασε μέσα του... μήπως κι αυτός δεν ήταν άδειος μέσα του… μόνος στην μεγάλη πολιτεία;  Μακρυά από εκείνην, πώς θα περνούσε τις γιορτές;

Και τότε είδε μπροστά του ένα παιδί..  Ένα μικρό αγόρι, μόνο, στην μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας;;..

 στην μεγάλη λεωφόρο

 Ποιος το είχε αφήσει;.. Μήπως είχε φύγει από το σπίτι του;;… Γύρισε δεξιά, αριστερά, δεν ήταν κανένας κοντά του.. δεν το αναζητούσε κανείς…  Και τότε σκέφθηκε και πάλι… μήπως κι αυτός δεν ήταν ένα μικρό παιδί!

Μα πώς το έπαθε και έφυγε από εκείνην;;…

Τον είχε παρακαλέσει πολλές φορές να μην φύγει... δεν την άκουσε, τα χρήματα ήταν πολλά, δεν υπήρχε περίπτωση να την ακούσει... Αυτός περίμενε μήπως αλλάξουν τα  πράγματα για να έρθει κι εκείνη στην Αθήνα, αλλά τίποτε... Τώρα; Και με αυτήν την  κρίση;;   Δεν υπήρχε περίπτωση να έρθει , ούτε κι αυτός να πάει πίσω… μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα και τότε…

Ούτε που κατάλαβε πως… είχε φθάσει στον σταθμό των λεωφορείων για την Μαγνησία, ναι, 

είχε φθάσει στον σταθμό των λεωφορείων 

και για Βόλο είχε κάθε ώρα λεωφορείο… Mπήκε μέσα, έκοψε ένα εισιτήριο… και με απλανές βλέμμα περίμενε να περάσει η ώρα για να φύγει…

Το κινητό του ήχησε, από την δουλειά τον έψαχναν,  δεν απάντησε…  Είχε να απαντήσει αλλού… είχε να εξηγήσει αλλού… τον περίμενε εκείνη… να της εξηγήσει… ας περίμεναν οι άλλοι…

Εκείνο το μεσημέρι… δεν θα πήγαινε  στην δουλειά…

Όταν έφθασε το λεωφορείο στον Βόλο, πήρε αμέσως ένα ταξί, για να πάει πιο γρήγορα κοντά της…

 ένα ταξί

 Εκείνη… στόλιζε το σπίτι …  έπρεπε να είναι  στολισμένο, για τις γιορτές…

στόλιζε το σπίτι 

 και ας μην ερχόταν κανείς … και ας μην γιόρταζε κανείς… και ας ήταν μόνη αυτήν την  φορά…

Χτύπησε το κουδούνι, δεν πήγε να ανοίξει… κανείς δεν θα ήταν, κτύπησε το τηλέφωνο, δεν το σήκωσε, κανείς δεν θα ήταν…

 Ώσπου χτύπησε η πόρτα 

 χτύπησε η πόρτα 

και άκουσε την φωνή του: … «Άνοιξε καλή μου… ήρθα»… Δεν το πίστευε… του άνοιξε διάπλατα την πόρτα και τον αγκάλιασε… θα έμενε μαζύ της μόνον για λίγο… για να της ευχηθεί , μόνον για λίγο… γιατί ανειλημμένες υποχρεώσεις τον καλούσαν πίσω την ίδια εκείνην μέρα… αλλά αυτός, αυτός  για λίγο … θα της έλεγε με όλη του την αγάπη…
 «Καλή μου… Καλά Χριστούγεννα!!..»

Καλά Χριστούγεννα!!

Lamprini T. 

17/12/2012

Υ.Γ.  Οι φώτο προστέθηκαν στις 16.12.23

τα κόκκινα φανάρια

 

 Σε αυτό το έργο... υπάρχουν ΠΟΛΛΕΣ ιστορίες... Οι ιστορίες τους... 

Έχουμε την χαρά να σάς προσκαλέσουμε ΣΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΑΝΑΡΙΑ, την παράσταση στην οποία συμμετέχω με το τραγούδι και το ακκορντεόν μου... 

Σκηνοθεσία:  Μπάμπης Κλαλιώτης

μουσική επιμέλεια:  Τζούρκα Λαμπρινή 

κάθε Πέμπτη -7,14,21- Δεκεμβρίου στις 8μιση το βράδυ, στο Πνευματικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη (Κορυδαλλός), στην σκηνή ΓΚΑΡΑΖ... 

Θα χαρούμε να σάς δούμε... (ΕΙΣΟΔΟΣ: ΔΩΡΕΑΝ, βεβαίως... )