Ο Χαράλαμπος, εκείνη την ημέρα, είχε πάρει την σύζυγο του

 

Ο Χαράλαμπος, εκείνη την ημέρα, είχε πάρει την σύζυγο του και την κόρη του για να χαρούν την μεγάλη γιορτή των Θεοφανίων, 
στην Νέα Πέραμο. 

 Νέα Πέραμος

 Είχε κι έναν γυιο, παντρεμένο, που σίγουρα θα είχε άλλο πρόγραμμα για εκείνην την ημέρα, αλλά... δεν ήτανε ακριβώς έτσι τα πράγματα. 

Ο Χαράλαμπος συνήθιζε να πηγαίνει, οικογενειακώς, στην Νέα Πέραμο.  Γενικώς, τους άρεσε πολύ ο τόπος, η θάλασσα και το όμορφο παραθαλάσσιο μαγαζί, όπου το φρέσκο ψάρι ήτανε σε πρώτη ζήτηση.  Ο Χαράλαμπος, σημειωτέον, προτιμούσε πολύ το ψάρι...

Η θάλασσα

Παρακολούθησαν, λοιπόν, την όμορφη τελετή του αγιασμού των υδάτων στην παραλία της Νέας Περάμου.  Αν και το κρύο ήτανε τσουχτερό, πολλοί γενναίοι έπεσαν στην θάλασσα για να πιάσουν τον σταυρό.   

 Κόσμος πολύς στα Θεοφάνεια...

Αλλά, κι ο κόσμος ήτανε πάρα πολύς.  Στο τέλος, όλος αυτός ο κόσμος πήγαινε στα μαγαζιά της Νέας Περάμου για το καθιερωμένο ψαράκι.  

 Έτσι, έκανε κι ο Χαράλαμπος.  Το μαγαζί, που πήγε ήτανε κατάμεστο, αλλά αυτό, δεν τον ένοιαζε και πολύ.

 Το μαγαζί

  Αυτό που  ήθελε ήτανε να περάσουν όμορφα και οικογενειακά αυτήν την ημέρα. Κι αυτό θα το πετύχαινε εύκολα, γιατί το μέρος ήτανε όμορφο και γιατί θα είχανε την ευκαιρία να συζητήσουν όλοι μαζύ, κάτι που γινότανε σπάνια.

Καθηστερήσανε πολύ να σερβιριστούνε, με τόσο κόσμο ήτανε φυσικό.  Έτσι, όταν ήρθε το πολυπόθητο ψαράκι, φάγανε με πολλή όρεξη και χορτάσανε.  Κατόπιν, συζυτήσανε για πολλά θέματα κι η ατμόσφαιρα έγινε τόσο όμορφη!  Κατόπιν, η σύζυγός κι η κόρη του θέλησαν να πάνε την συνηθισμένη τους βόλτα.  Κατά περίεργο τρόπο, όμως, ο ίδιος δεν ήθελε.  Έτσι, έφυγαν και τον άφησαν μόνο.  Η κόρη, καθώς απομακρυνόταν από κοντά του,  γύρισε, για λίγο, να τον δει.  Τον είδε να κάθεται τόσο ήσυχος και ήρεμος, χωρίς να γνωρίζει  τι θα γινότανε σε λίγο...  Και ούτε το έμαθε και ποτέ...

Μόνος... 

(φώτο από γκουγκλ...)

Προχώρησαν οι δυο τους προς την θάλασσα.  Λίγο παρακάτω,  είχε ένα μαγαζί που πουλούσε λουκουμάδες και σκέφτηκαν να πάνε να φάνε μερικούς.

 Λουκουμάδες λαχταριστοί...

  Η ημέρα το καλούσε.  Ένα γλυκό ήτανε ό,τι έπρεπε, μετά το γεύμα!  Καθώς έφθαναν στον μαγαζί, τους είδανε!!!   Είδανε τον Ντίνο, τον γυιό, τον παντρεμένο, του Χαράλαμπου, μαζύ με την σύζυγό του, βεβαίως. "Τι σύμπτωση", σκέφτηκε η κόρη, "ο αδελφός μου είναι εδώ!  Ευκαιρία ο μπαμπάς να δει τα εγγόνια του!!"...

Αλλά, είπαμε... αυτή κι ο κόσμο της!!... Άλλες οι βουλές της τύχης... της ζωής.   Όσο κι αν το ήθελε, αυτή η συνάντηση δεν έγινε ποτέ.  

Ο Ντίνος καθότανε, μαζύ με την γυναίκα του, στο  μαγαζί και τα παιδιά παίζανε στην παιδική χαρά, που βρισκότανε λίγο πιο κει.  

 Η παιδική χαρά...

Καθήσανε όλοι μαζύ και τα είπανε για λίγο.  Όταν ανέφερε η κόρη ότι ο πατέρας της ήτανε μαζύ τους, η ατμόσφαιρα άλλαξε κι, αμέσως, κατάλαβε.  Δεν επρόκειτο να γίνει ποτέ αυτή η συνάντηση, εγγονών και Χαράλαμπου.  Τα εμπόδια ήτανε πάρα πολλά... Το παρελθόν, κυρίως.  

Εν τούτοις, τα περάσανε πολύ ευχάριστα, όλοι μαζύ.  Ήταν σαν να ξαναγιόρταζαν την εορτή των Θεοφανίων.  Τόσο όμορφα ήτανε.  Συζήτησαν μεταξύ τους οι μεγάλοι, η κόρη πήγε κι έπαιξε με τα παιδιά στην παιδική χαρά, κατόπιν, φάγανε λουκουμάδες, και μετά σηκωθήκανε.  Ήταν η ώρα να φυγουνε, να πάνε στον πατέρα, γιατί είχε περάσει η ώρα, κι ήτανε μόνος του. Αποχαιρετιστήκανε εγκάρδια και φύγανε.

 Πλησιάζοντας...

Πλησιάζοντας προς το μέρος, όπου ο Χαράλαμπος καθότανε, κι έτσι όπως τον είδε η κόρη να είναι μόνος, σκέφτηκε...
"Η ζωή δεν είναι τόσο απλή.  Όσο κι να θες εσύ... αν ο άλλος δεν θέλει... τίποτε δεν γίνεται... "


Απλά, δεν γίνεται... 


Υ.Γ.  Όλες οι φώτο είναι από το γκουγκλ.  Στην ιστορία αναφέρεται η Νέα Πέραμος (Μεγάλο Πεύκο), Αττικής...

Eγάνς... Errance... περιπλάνηση... ποιος το ξέρει;

 

Την έλεγαν Εγάνς... ίσως από το Γαλικό Errance που σημαίνει περιπλάνηση στα Ελληνικά... 

Γνωριστήκαμε στο Παράλιο Άστρος, στο λιμάνι, όπου κάναμε μπάνιο... 

Εγάνς

Συζητήσαμε σαν μικρά παιδιά που ήμασταν, στα Αγγλικά, και τα βρήκαμε.... 

Δεν θυμάμαι πόσες φορές.. μάλλον μόνον μία... 

Μετά την έχασα... 

Δεν πήρα την διεύθυνσή της, ούτε αυτή την δική μου.... 

Την επόμενη χρονιά, όμως, την αναζητούσα.... 

Κολυμπούσα, και πάλι στο λιμάνι, κι έλεγα... 

"Εγάνς... πού είσαι Εγάνς..."

Καμμία απάντηση...

"Εγάνς... 

Δεν θα σε ξαναδώ ποτέ πια!!!! "

Lamprini

Κίτρινα ποδήλατα- Όταν θα σε ξαναδώ 

http://youtu.be/afNtVMex9hI

Όταν θα σε ξαναδώ
Θα έχεις πια αλλάξει.
Κι όλα θα ‘ναι αλλιώς,
Θα έχει σβήσει πια το φως
Που σου κρατούσα,
Στο σκοτάδι μην τρομάξεις.

Όταν θα σε ξαναδώ
θα δώσουμε τα χέρια,
Θα πιούμε κάτι βιαστικά
Θα πούμε ένα «γεια χαρά»
Και πάλι μακριά μου θα πετάξεις.

Όταν θα σε ξαναδώ
Θα ‘ναι όλα μέσα στο μυαλό
Και οι μνήμες θα περνάνε από μπροστά μου
όταν θα σε ξαναδώ.

Όταν θα σε ξαναδώ
Θα μ’ έχεις πια ξεχάσει
Κι όλα θα ‘ναι αλλιώς
Δε θα υπάρχει ουρανός
Να ταξιδέψει μια ματιά πριν να σε χάσει.

Παράλιον Άστρος, μία μεγάλη ιστορία...

 

Παράλιον Άστρος, μία μεγάλη ιστορία... 
Που ξεκινάει από τα παιδικά μου χρόνια, και μιας κι εγώ είμαι μεγάλη... (όχι πολύ, μην φαντάζεστε...)

 My immortal, Arwen, Παράλιον Άστρος 1

 Άγιοι Θεόδωροι

Skyfall, Adele... και Παράλιον Άστρος, 2α

 Το λιμάνι όπως είναι σήμερα

Set fire to the rain, Adele, και Παράλιον Άστρος 2

 Μετά από το λιμάνι

Ο Αλαντίν και το Μαγικό Λυχνάρι... 

μία θαυμάσια παράσταση του σήμερα... (Θίασος "Γκότση")  με μαριονέττες... 

Το κάστρο, ψηλά στο νησί

Ντμίτρι Σοστακόβιτς, Παράλιον Άστρος 3

Πηγαίναμε όταν ήμουν παιδί, στο Παράλιον Άστρος, (το Άστρος, του Άστρους... έχει ιδιαίτερο τρόπο κλίσης... ).. και ήμουν τόσο χαρούμενη γι' αυτό....

Παράλιον Άστρος, από ψηλά, από το κάστρο... 

Θυμάμαι, έπινα το γάλα μου στις 8 το πρωΐ, (ξυπνάγαμε νωρίς, για να πάμε στην θάλασσα), έβαζα το σωσίβιό μου, και βουρ για την θάλασσα.  Μόνη μου βεβαίως, η μαμά ερχόταν αργότερα... (ποιος θα μας έκλεβε τότε;).  Αν θυμάμαι καλά, βεβαίως, γιατί... πέρασαν και κάποια χρόνια.  Τέλος πάντων, τα πράγματα τότε, ήταν... αλλιώς.

Το ξενοδοχείο... 'Astros beach", σήμερα... 

'Ακτή", εχθές... 

Και μπλουμ στην θάλασσα, στο λιμάνι.  Κάναμε μπάνιο τότε, μες στο λιμάνι, και δίπλα από το λιμάνι.  Τώρα, το λιμάνι πλέον, έχει πολλές βάρκες, κι είναι επικίνδυνο να τρυπηθείς από κάποιο σίδερο.

Μετά το λιμάνι... 

Αυτά τα ωραία.  Κατόπιν, μεγαλώσαμε.  Μας έχασε το Άστρος, το χάσαμε κι εμείς.... Ώσπου, ξανάρθαμε στα παληά τα λημέρια μας.  Σε ένα Άστρος που έχει αλλάξει, έχει ομορφύνει, κι έχει και... φοίνικες.  Όπως όλα τα παραθαλάσσια μέρη της Ελλάδας, λες κι είμαστε στις Μπαχάμες...

Φοίνικας του σήμερα, κοντά στα πεύκα του χθες...

Όλα είναι ωραία, κι οι διακοπές μας εκεί μας δίνουν πάλι την χαρά, την δύναμη, την υγεία, την επαφή με την θάλασσα, τον ουρανό, τα βουνά, τα σύννεφα... όλα...

Τα σύννεφα... 

Χαρείτε τις φώτο, και τα βίντεο από τις φετινές μου διακοπές.  Ευτυχώς, αξιωθήκαμε να πάμε... γιατί... η ζωή ήταν καλή μαζύ μας... (κι όχι σκληρή, που λέω συχνά!)

Το κάστρο, ψηλά στο νησί, την νύχτα...

lamprini

Υ.Γ. Κι οι Αικατερίνες μου!!!

 Αικατερίνη, λευκή

 Αικατερίνες, μία λευκή, μία κόκκινη... 

Αικατερίνη, κόκκινη... 

Έζησα ένα Πάσχα σε ένα Περιγιάλι... στο Μπατσί

 

Πάσχα..ναι... Έζησα ένα Πάσχα σε ένα Περιγιάλι... στο Μπατσί της Άνδρου... 

 Μπατσί, Άνδρος, 

Κυκλάδες, Ελλάς!!!

Όσοι δεν έχετε πάει Άνδρο, δεν ξέρετε τι σημαίνει να είσαι σε ένα νησί κι η φύση γύρω σου να σου λέει ότι είσαι σε στεριά και σε ένα κατάφυτο μέρος, με μικρούς καταρράχτες οι οποίοι μας συνόδευαν σχεδόν παντού καθώς κάναμε τον γύρο του νησιού. Πανέμορφη φύση.

Ήμουν τυχερή που έζησα και την Μεγάλη Παρασκευή στο Μπατσί.  Έτσι όπως είναι αμφιθεατρικά χτισμένο το χωριό, ο επιτάφιος περνά από τα καλντερίμια του από πάνω που βρίσκεται η Εκκλησία ως κάτω και η συνολική εικόνα του είναι ένα όνειρο... 

Καθώς είναι φωτισμένα  τα σπίτια του νησιού, εσύ να κατεβαίνεις με κατάνυξη τα σκαλοπάτια, τις ρούγες, τα στενά του Μπατσίου και βρίσκεσαι σε άλλον κόσμο.  Πιο όμορφη περιφορά επιταφίου δεν έχω ξαναζήσει. 

 Φωτισμένος ο Επιτάφιος... 

Σιγά σιγά με τον επιτάφιο πλησιάζαμε την θάλασσα. Κι αυτή ήτανε υπέροχη, με τα λιγοστά φώτα που την έκαναν να λάμπει στο σκοτάδι.

Όσο για την ατμόσφαιρα, ήταν κατανυκτικότατη.  Όμορφα φώτα, υπέροχη θέα, θαυμάσιο το Μπατσί, καταπληκτική η Άνδρος!  Θαυμάσια.  

Εύχομαι να ξαναζήσουμε τέτοιες στιγμές, όλοι.  Την περιφορά, την Ανάσταση.  Και νάμαστε όλοι μαζύ, ενωμένοι κι αγαπημένοι.  Και νάμαστε μαζύ και με τους αγαπημένους μας που έχουν φύγει.... 


Και μαζύ σου... νάμαι... κι ας είσαι μακρυά.  Τόσο μακρυά... 



lamprini

Από μικρή πήγαινα για μπάνια στην Σαλαμίνα.

 

Από μικρή πήγαινα για μπάνια στην Σαλαμίνα.  Κυρίως την Κυριακή, γιατί η δική μας θάλασσα, τότε, ήταν πάντοτε καθαρή και μπορούσαμε να κάνουμε άνετα καθημερινό μπάνιο.

Το καραβάκι για Σαλαμίνα

Η Σαλαμίνα των παιδικών μου χρόνων, λοιπόν.  Ήτανε πολύ όμορφα.  Μας πήγαινε το καραβάκι απέναντι.  Το παίρναμε από το τέρμα του Περάματος και περνάγαμε το στενό Περάματος-Σαλαμίνας σαν άλλοι Σαλαμινομάχοι.  Τότε, βεβαίως, δεν γνώριζα την ιστορία αυτή, αλλά, κάπως έτσι ήμασταν!

Αφού φτάναμε στην Κούλουρη (Κούλουρη παληά λεγότανε όλη η Σαλαμίνα, αλλά κι αυτό, αργότερα, το έμαθα) παίρναμε το λεωφορείο για τον Άγιο Νικόλαο.  Τα λεωφορεία δεν ήταν τακτικά, όπως είναι στην πόλη και είχανε δρομολόγια ανά 20 λεπτά, ανά μισή ώρα;... Δεν θυμάμαι και καλά.... Τέλος πάντων!

Λεωφορείο Σαλαμίνας

Παίρναμε το λεωφορείο και αφού περνάγαμε μέσα από την Σαλαμίνα, την πόλη, μετά από λίγο φθάναμε και στον Άγιο Νικόλαο.  Κατεβαίναμε σε μία από τις πρώτες στάσεις.

Η παραλία, εκεί, δεν ήτανε και κάτι το ιδιαίτερο.  Αλλά, αυτό δεν μας ένοιαζε.  Μας άρεσε να κολυμπάμε κι αυτό είχε σημασία!  Το σπουδαίο, όμως, στον Άγιο Νικόλαο ήτανε ότι είχε πεύκα.  Τα πεύκα ήτανε ακριβώς δίπλα στην θάλασσα κι εκεί, κάτω από τα πεύκα, στρώναμε κιλίμια για να κατασκηνώσουμε και να περάσουμε όμορφα όλη τη μέρα μας.  Μπορεί τότε να μην είχε καύσωνες, άλλες εποχές βλέπετε, αλλά, την ζέστη του την είχε.   Οπότε, η σκιά από τα πεύκα μας ήτανε απαραίτητη.

Άγιος Νικόλαος Σαλαμίνας 

η θάλασσα και τα πεύκα του...

Το δεύτερο σπουδαίο σε αυτήν την στάση του Αγίου Νικολάου ήτανε ότι είχε φούρνο.  Τι δουλειά έχει ο φούρνος με το μπάνιο μας, θα μου πείτε.  Κι όμως.  Είχε.  Και μεγάλη, μάλιστα.

 Στον Άγιο Νικόλαο πηγαίναμε  και περνάγαμε όλην την ημέρα μας στην θάλασσα, όπως είπα.  Που σημαίνει ότι έπρεπε να έχουμε μαζύ μας φαγητό.  Δεν είναι όπως σήμερα που πας, άνετα, να φας σε ένα μαγαζάκι, στην παραλία, τα θαλασσινά σου.  Αν κι αυτά τα έχουμε ξεχάσει την σήμερον ημέρα... τέλος πάντων.  Τότε ήτανε άλλες εποχές, έπαιρνες μαζύ σου το φαγητό... Έτσι κι εμείς παίρναμε μαζύ μας το φαγητό, το οποίο ήτανε κοτόπουλο, ετοιμασμένο από τα χεράκια της μητέρας μου, μαζύ με πατάτες, έτοιμες κομμένες από το σπίτι κι ένα ταψί.

 

Το ταψί!!! 

Με το που φθάναμε εκεί, έβαζε η μητέρα μου το κοτόπουλο, τις πατάτες, το λάδι κι ό,τι άλλο ήτανε απαραίτητο για το φαγητό στο ταψί και το πήγαινε στο φούρνο.

Οπότε, όλα ήτανε μια χαρά.  Μετά το πρωινό μας μπάνιο, το φαγητό είχε ήδη ψηθεί στο φούρνο και αφού το παίρναμε από εκεί... το τρώγαμε  μια χαρά!!!  Κανονικό πικ νικ! Κατόπιν, κάτω από την σκιά των πεύκων, κοιμώμασταν  και ξεκουραζόμασταν. Κατά το απόγευμα, κάναμε  και το απογευματινό μας μπάνιο και, κατάκοποι, φεύγαμε για να ακολουθήσουμε την ίδια διαδρομή, προς την αντίθετη κατεύθυνση όμως.

Το καραβάκι

 Περιμέναμε το λεωφορείο για την Κούλουρη και, κατόπιν, παίρναμε το καραβάκι για Πέραμα.  Στο τέλος, φθάναμε στο σπίτι μας, έχοντας κάνει δύο, ακόμα, μπάνια, στην πανέμορφη Σαλαμίνα.   Χορτασμένοι κι ευχαριστημένοι!!


 lamprini

Ο Κάπα... ένας νταλικέρης..

 

Ο Κάπα... ένας νταλικέρης.. ή μάλλον... μια νταλίκα... μμμ... μια ιστορία, ακόμα, στο Περιγιάλι μου...
22 Οκτ 2013

O Κάπα... 

Καθώς πηγαίναμε στο Περιγιάλι, παρακολουθούσαμε με ενδιαφέρον  τις νταλίκες.  Όταν νύχτωνε, μάλιστα, το ενδιαφέρον μας αυξανόταν, μια που  αρχίζανε να ανοίγουνε τα φώτα τους.  

 Μας άφηναν έναν ενθουσιασμό από το πλήθος τους... και μιλάμε για φώτα που τρυπάνε την νύχτα και το σκοτάδι που είχε πέσει... Το θέαμα γινότανε, τότε, φαντασμαγορικό.  Και το κυριώτερο ήτανε ότι διαπιστώναμε ότι οι νταλίκες είχανε προσωπικότητα, η καθεμία την δική της... Ο κάθε οδηγός είχε ομορφύνει την νταλίκα του με μια σειρά από φώτα που της έδιναν μία ξεχωριστή μοναδικότητα...

 

Τα φώτα της νταλίκας... 

Κάποτε, κάποτε ακουγόντουσαν επιφωνήματα θαυμασμού από τα χείλη μας.  Κάποια νταλίκα ήταν η αιτία με τα θαυμάσια φώτα της.  Λευκά ή κοκκινωπά... μπλε η γαλάζια... κόκκινα ή κιτρινωπά... Μία σειρά με φώτα.. ή διπλή σειρά... Όλα εκπληκτικά!   Κάποτε, μάλιστα, είχα μετρήσει γύρω στα σαράντα φώτα σε μία απίθανα φωτισμένη νταλίκα!!!...

Βλέπαμε, επίσης, και σταυρούς στο κάτω μέρος του παρμπρίζ, κυρίως γαλάζιους και υπέροχους... Ήταν εκπληκτικό γιατί καμμία νταλίκα δεν έμοιαζε με την άλλη και μέναμε έκθαμβοι στο θέαμά τους... 

Εκπληκτικά φώτα στην ερημιά της νύχτα, στην ερημιά του γυρισμού μας....

 

Εκπληκτικά φώτα... 

Αυτό δημιούργησε ένα καινούργιο ενδιαφέρον για τον γυρισμό μας... αν και μόνον μία ώρα κρατούσε η διαδρομή από το Περιγιάλι στην πόλη μας... Και τότε έγινε η έκπληξη...

Μέσα σε όλα αυτά τα φώτα, τα φώτα της νύχτας μας, τα φώτα του γυρισμού μας...  τον είδαμε... τον Κάπα... Τον νταλικέρη που έβαλε ένα Κ στο μπροστινό μέρος της νταλίκας του και μας έκανε να ονειρευτούμε...

 

Ο Κάπα;...μμμ...όχι... 

Από την πρώτη φορά που τον προσέξαμε μας φάνηκε κάτι το εξαιρετικό. Μία λευκή νταλίκα με  ένα κάπα μόνον, στο μέρος όπου είναι η μηχανή, με κίτρινα αχνά φώτα... Τόσο απλά.  Κι όμως ενθουσιαστήκαμε...

 

H νταλίκα.. την νύχτα... 

Από τότε, τον περιμέναμε.... Γνωρίζαμε την ώρα της συνάντησής μας.  Γύρω στις ένδεκα παρά είκοσι... τότε ήτανε και... και περιμέναμε..." Έφθασε η ώρα", λέγαμε, και κοιτούσαμε με λαχτάρα μια μια τις νταλίκες... Κι όταν τον βλέπαμε... άνοιγα τα φώτα, κόρναρα δυνατά... και γινότανε ένα μικρό πανηγύρι στο αυτοκίνητο...  

Ο καλός μας ο Κάπα... Δεν γνωρίζω αν μας έχει ξεχωρίσει ανάμεσα στα τόσα αυτοκίνητα του αντίθετου ρεύματος... Δεν το ξέρω αυτό... Ελπίζω μόνο να μην νομίσει ότι κάτι κακό μας κάνει και κορνάρουμε... Ελπίζω...

 Κάποιες βραδυές δεν βλέπαμε καλά τις νταλίκες... ειδικά όταν το διαχωριστικό, στην Εθνική Οδό, μας τις έκρυβε... Α, τότε ... αγανακτούσαμε... Ή κι όταν τα φυτά, πάνω στο διαχωριστικό, μας έκρυβαν κι όλη την νταλίκα... Ε τότε!!!.... Θυμώναμε!!... Το είχαμε πάρει προσωπικά το θέμα...

Λευκή νταλίκα με ένα Κάπα στην μεριά της μηχανής... 

Έτσι όταν εδώ και δύο βραδυές δεν είδαμε τον Κάπα... αναρωτηθήκαμε με αγωνία πού να  είχε πάει... Ήμασταν στην ώρα μας... στο γνωστό σημείο... αλλά τίποτε...  Στενοχώρια μας είχε πιάσει λες και χάναμε έναν πολύ σημαντικό ραντεβού μας!!...  

Ευτυχώς, όμως,  την περασμένη φορά τον είδαμε... Επιτέλους... Ο Κάπα.. μπροστά μας... Στο αντίθετο ρεύμα...
Εγώ ίσα που πρόλαβα να κορνάρω και να ανοίξω λίγο τα φώτα μου... Αλλά... η ευτυχία ήτανε ζωγραφισμένη στα πρόσωπά μας... Α... τον είδαμε.. κι αυτό μας έκανε να είμαστε χαρούμενοι... Όχι... δεν είχε αλλάξει ώρα, ή δρομολόγιο....Όχι.  Σίγουρα τα τούνελ μας τον είχαν κρύψει... Αυτά τα τρία τούνελ στην Κακιά Σκάλα μας είχαν στερήσει την χαρά της συνάντησής μας με τον Κάπα...

Τώρα, είμαστε ήσυχοι... Κάποτε θα τον ξαναδούμε... Ίσως, όχι τώρα, που αλλάζει η ώρα... Ίσως όχι τώρα που θα πηγαίνουμε πιο νωρίς στο Περιγιάλι μας... όχι... Ίσως κάποια άλλη στιγμή... Όταν οι στιγμές μας σμίξουν και δούμε το όμορφο Κάπα...  να προβάλει...κι εγώ να του κορνάρω και να ανοιγοκλείνω τα φώτα μου... Ίσως τότε....

 οι δικές μου φώτο...

  το κοντέρ... 

 τα φώτα... τα κόκκινα... 

 το φως που σβήνει... 

 τα φώτα που με τριγυρίζουν... 

 Ο ουρανός που φεύγει... 

 Η νταλίκα που τρέχει... 

 τα φώτα και πάλι.. 

 σκοτεινιάζει... 

 το φεγγάρι νο1

το φεγγάρι νο 2... 

Γεια σου, φίλε Κάπα... να έχεις καλά ταξείδια...και να ξέρεις... Σε σκεφτόμαστε...

Εις το επανιδείν....

Τα βίντεο...

ΠΕΡΙΓΙΑΛΙ, Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΓΡΥΛΟΣ, 2013

 η ζωή μου όλη στο Περιγιάλι μου, 2013, 

Περιγιάλι, το ξέρεις πως θα φύγω, 2013 

Το Περιγιάλι μου τελείωσε εδώ, Σεπτέμβριος 2013,

lamprini

Αγιασμός των υδάτων...

 

Αγιασμός των υδάτων...

Τα Φώτα...

Πολλές φορές δεν ξέρεις την έννοια των λέξεων... μέχρι να την συνειδητοποιήσεις... Για μένα ο αγιασμός των υδάτων, όταν ήμουνα μικρή, ήτανε ένα πανηγύρι.  Κατόπιν έμαθα τι σημαίνει...

Αγιασμός των Υδάτων...

Μεγαλωμένη σε πόλη δίπλα στην θάλασσα, είχα το προνόμιο να ζω την βύθιση του σταυρού στο νερό με τόσο ζωηρά χρώματα, που οι αναμνήσεις να με κατακλύζουν όταν σκέφτομαι την γιορτή αυτή...

Ποιος θα πιάσει τον σταυρό...

Στο Π. όπου μένω, λοιπόν, πηγαίναμε στον ναό του Αγίου Γεωργίου, που ήτανε πλάι στην θάλασσα, για την ακολουθία των Φώτων.  Φορούσαμε τα καλά μας και περιμέναμε με αγωνία. Τι άλλο; Πότε θα ρίξουν τον σταυρό.

 

Πότε θα ρίξουν τον σταυρό...

  Δεν είχαμε πάντα την καλύτερη θέση, ούτε βλέπαμε όλη την τελετή καλά, αλλά και μόνον η προετοιμασία που κάναμε μέχρι να φθάσουμε στην εκκλησία και από εκεί στην θάλασσα, η κίνηση, ο ήχος των καραβιών, η απελευθέρωση στον αέρα των περιστεριών, μας άρεσε. 

 Απελευθέρωση  των περιστεριών...

 

ΕΝ ΙΟΡΔΑΝΗ - ΘΕΟΦΑΝΕΙΑ 

 απολυτίκιο

Εκείνα τα φώτα, δεν πήγα στην Εκκλησία.  Δεν ξέρω γιατί.  Απεφάσισα να μην πάω.  Έκατσα σπίτι κι έκανα γυμναστική.  Είχα βάλει την σκουρόχρωμη φόρμα μου και γυμναζόμουν ακούγοντας τις καμπάνες.  Τότε κατάλαβα τι είχα κάνει.  

 

 Βύθιση του Σταυρού...

Σκεφτόμουν ότι ο Χριστός βαπτιζόταν στον Ιορδάνη ποταμό, κι εγώ... έκανα γυμναστική.  Στενοχωρέθηκα. Απεφάσισα, να μην το ξανακάνω.   Και προσπάθησα να κρατήσω την υπόσχεσή μου από τότε... 

Έπιασε τον Σταυρό...

Από τότε, έχουν περάσει πολλά Φώτα.  Άλλα τα πέρασα μόνη μου, άλλα με τους δικούς μου, άλλα με την παρέα μου.   Πάντα μου άρεσαν.  Πάντα ήτανε εντυπωσιακά.  Φώτα στην Νέα Πέραμο, Φώτα στο Λουτράκι, Φώτα στον Άγιο Νικόλαο, Φώτα όπου ήμουν παρούσα...  Φώτα παντού... 

Ο Σταυρός...

Από τις καλλίτερες γιορτές.... 

lamprini 

Υ.Γ. Εδώ η αγαπημένη, και σχετική με την εορτή, σκηνή... από την ταινία "Μανταλένα", με την Αλίκη Βουγιουκλάκη

Συγκινητική στιγμή από την ταινία "Μανταλένα"

 

Μανταλένα 1960- Η σκηνή των Θεοφανείων