τον Γιάννη είχα καιρό να τον δω. Απ' τις περιπτώσεις που ξεχνάς ανθρώπους γιατί δεν τους βλέπεις ή δεν ακούς γι' αυτούς.....
δεν τους βλέπεις...
Δυστυχώς, επανήλθε στην μνήμη μου γιατί δεν ζει πια... Δεν το ήθελα αυτό αλλά έγινε... Κοιτούσα λοιπόν πόσο χρονών ήτανε, τους συγγενείς τους....
συγγενείς...
Την αδελφή του δεν την θυμόμουνα καλά. Αν την έβλεπα, έλεγα... δεν θα την αναγνώριζα. Αλλά, να που την γνώριζα. Και πολύ καλά μάλιστα. Είμαστε φίλες
φίλες...
και έχουμε συναντηθεί. Πάντα σκεφτόμουν: "Μα πού το γνωρίζω αυτό το κορίτσι"... και να που το γνώριζα όχι μόνον προ ολίγων ετών... αλλά... από πάντα...
Αυτή η μνήμη....
μνήμη...
Δεν βοηθά καθόλου.... καμμιά φορά....
Lamprini T.
