Η Αργυρώ...

Η Αργυρώ έπεσε απ΄ τα σύννεφα.  Χωρίς να το γνωρίζει, βρέθηκε μπροστά σε μία αλήθεια των νεανικών της χρόνων.

Πριν πολλά χρόνια, στο Γυμνάσιο, τα είχε φτιάξει με τον Γ.  Όταν τον συνάντησε, τυχαία στον δρόμο, γύρισε και της είπε:
-Ξέρεις, έχω κάτι που με κάνει να σε θυμάμαι.

Η Αργυρώ, κολακεύτηκε.  Τι να ήτανε αυτό;

-Δανείστηκα, συνέχισε ο Γ., ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη του σχολείου, στο όνομά σου.

ένα βιβλίο... στο όνομά σου... 

 Προσπάθησα να το διαβάσω, για να σε φθάσω.  Ήσουν εσύ που διάβαζες πολύ, κι εγώ ο πιο απλός στον λόγο.  Δεν κατάφερα, να το ολοκληρώσω.  Μόνον δύο σελίδες διάβασα.  Όμως, το κράτησα, και μού θυμίζει... εσένα.

μού θυμίζει... εσένα

Εκείνην την στιγμή, η Αργυρώ έμεινε κατάπληκτη.  Εκτός του ότι έχει χρεωθεί αυτό το βιβλίο,

Ο Αιώνιος Σύζυγος, 

του Φιοντόρ Ντοστογιέφκυ...

χωρίς να το γνωρίζει, ήταν πριν λίγες μέρες,  που είχε διαβάσει ένα παρόμοιο περιστατικό, στο βιβλίο του αγαπημένου της συγγραφέα.  Στο περιστατικό αυτό, ο ήρωας χωρίζει από την ηρωίδα, αλλά κρατά το τελευταίο της γράμμα, μέσα σε ένα βιβλίο.  Το ίδιο βιβλίο που είχε κρατήσει ο Γ. για να θυμάται την Αργυρώ.

για να θυμάται την Αργυρώ... 

Δεν γίνονται αυτά.

Ναι, τίποτε δεν είναι τυχαίο.

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ

Lamprini T.

Υ.Γ. 

Ντοστογιέφσκι - ο Αιώνιος Σύζυγος -

Nα που βρήκα και το έργο για ραδιόφωνο...