Το ρολόϊ

 Ώρα να αγοράσουμε ρολόϊ. Ξεκινάνε τα σχολεία. Πώς θα βλέπω ότι τελειώνει η ώρα;

Μπαίνω στο κοσμηματοπωλείο.
-Ένα γυναικείο ρολόϊ, παρακαλώ. Δεν με νοιάζει το σχέδιο, αρκεί να είναι γύρω στα 20 ευρώ.
-Ω, μού λέει ο πωλητής, τα γυναικεία είναι γύρω στα 45 με 50.
Μαγκώθηκα, "ωχ", σκέφθηκα, "πάμε παρακάτω".
-Υπάρχει και αυτό, μού λέει ο πωλητής, γύρω στα 25 ευρώ.

-Υπάρχει κι αυτό...

(Q & Q)

-Α, λέω, μια χαρά
-Μόνον που είναι... μεγάλο!
-Ε, κι εγώ είμαι μεγάλη. Το θέμα είναι να μού κάνει στον καρπό.
Πράγματι, ήταν ό,τι έπρεπε. Το δοκιμάσαμε, και είχε την τέλεια εφαρμογή.
-Να σάς το βάλω να το φορέσετε, λέει ο ευγενικός πωλητής.
-Ευχαριστώ, αλλά... δεν θα το χρειαστώ, τώρα. Για το σχολείο το θέλω... Τώρα "είμαι ελεύθερη και ωραία"...
(Και μού το έβαλε σε μία ωραία χάρτινη θήκη... και περιμένει το "καημένο" να το χρησιμοποιήσω... όταν έρθει η ώρα του...)

Lamprini T.

Ο Αλάν

 Ο Αλάν....

Αλαιν Ντελόν 

Τον είχα ξεχάσει τον Αλαίν Ντελόν.  (Κάποτε βλέπαμε πληθώρα Γαλλικών ταινιών, και μάς ήταν πολύ οικείος)...  Πριν λίγο καιρό,  στην εξόδιο ακολουθία του "άσχημου", του Γαλλικού  σινεμά, του Ζαν Πωλ Μπελμοντό, τον ξαναείδα, και θαύμασα... Θαύμασα αυτήν την ευγένεια, την φινέτσα και την γοητεία του γνωστού ηθοποιού...

Βγήκε, λοιπόν, από το αυτοκίνητό του, και όλο το συγκεντρωμένο πλήθος τον επευφημουσε:  "Αλάν, Άλάν, Άλάν"...  Αυτός χαιρετούσε, μιλούσε με τους γνωστούς και οικείους του, και δεν έδινε σημασία.   Το πλήθος δεν έπαψε να φωνάζει, με επιμονή, το όνομα του, ώσπου ήρθε η ώρα, να το προσέξει, ο αγαπητός ηθοποιός...

Στράφηκε, τότε, προς τον κόσμο,  κατέβασε την μάσκα του (ήταν η εποχή του ιού), χαμογέλασε.  Ήταν η ώρα του ηθοποιού, πια, Ντελόν...

Με μία γοητεία, με το χαμόγελο να δεσπόζει στο πρόσωπό του... χαιρέτησε, σηκώνοντας το χέρι, είπε ένα μερσί (ευχαριστώ), και ευχαρίστησε τον κόσμο.   Τον κόσμο που είχε τόσον καιρό να τον δει...

Ήταν, πλέον "ο κυρίαρχος του παιχνιδιού".  Ήταν ο διάσημος ηθοποιός, και γοητευτικός άνθρωπος, ο Αλαίν Ντελόν... ο θρύλος του Γαλλικού σινεμά, που δεν υπάρχει πια...

Ο  Θ ε ό ς  να τον αναπαύσει...

Ο νεαρός είχε παρκάρει;... στην μέση του δρόμου.

 Στην πόλη μου...

Έστριψα στην γωνία, με το αυτοκίνητο, από την λεωφόρο, και έσπευσα να πάω πίσω στο σπίτι, μιας που η μέρα θα ήτανε... πολύ ζεστή...

Αμ δε... Ο νεαρός είχε παρκάρει;... στην μέση του δρόμου. Δεν μπορούσα να προσπεράσω, αριστερά και δεξιά είχε αυτοκίνητα!

στην μέση του δρόμου

Τον βλέπω άνετο. Κοιτάω στα γρήγορα γύρω-τριγύρω, είχε πολλές θέσεις πάρκινγκ... αλλά... σαν την μέση του δρόμου, πουθενά...

Περιμένω... στωικά...

Ο νεαρός μιλούσε στο κινητό, στο αυτοκίνητό του ήταν ανοικτό το πορτ παγκάζ. Ωραία, σκέφτηκα, θα βάλει τα πράγματα εκεί, και θα ελευθερωθεί ο δρόμος. Αμ δε!

Με το κινητό στο αυτί, φορτώνει ένα-ένα τα πράγματα που είχε βάλει στο πεζοδρόμιο. Βάζει το πρώτο, το δεύτερο, με κοιτάει. Καταλαβαίνει. Αφήνει κάτω το κινητό και με τα δύο χέρια πια, τοποθετεί πράγματα στο πορτ παγκάζ.

Έλα όμως που τα αντικείμενα ήταν πολλά, το πορτ παγκάζ μικρό... και εγώ... είχα χάσει πια την υπομονή μου (που τελευταίως... είναι ελάχιστη... .

Γυρίζω πίσω, κάνω όπισθεν και φθάνω και πάλι στην Λεωφόρο. Τι ήθελα να την αφήσω; Μακάρι όλοι οι Λεωφόροι να οδηγούν στο σπίτι μου... αλλά που!...

Με λίγα λόγια κάνω έναν ωραίο κύκλο, και φθάνω στο σπίτι με κάτι λεπτά καθυστέρηση. Μπαίνω μέσα, αφήνω τα πράγματα, και... στο αιρ κοντίσιον αμέσως... ... ... !!!