Εκπληκτική σκηνή
Ήμουν τυχερή που την χάρηκα σε αυτό το έργο την αείμνηστη Ζουμπουλάκη
«Όταν μ' έβγαλαν στο φως μετά από τέσσερα χρόνια, νόμιζα πως τυφλώθηκα. Μετά απ' αυτό μου 'καναν κι εμένα τη χάρη να με πάνε να δουλέψω στις αγροτικές φυλακές, στον κάμπο, στο μάζεμα κοκκινογουλιών.
Δε θα ξεχάσω τη μέρα εκείνη, ακόμα κι αν ζήσω δέκα ζωές. Ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, με ήμερο καταγάλανο ουρανό απέραντο, σ' ένα κάμπο ατελείωτο και μαύρο. Μάζευα κοκκινογούλια σε σωρό σκυμμένη με ζήλο πάνω από τους λάκκους. Οπόταν ξαφνικά, εκατό μέτρα, ίσως και περισσότερο διέκρινα ένα σκυλί. Καταλαβαίνετε; Ύστερα από πέντε χρόνια έβλεπα για πρώτη φορά ένα σκυλί. Και τότε έγινε το θαύμα...
Ήμαστε πάνω από εκατό γυναίκες σκυμμένες πάνω από τους λάκκους. Εγώ δεν είχα κάνει καμία κίνηση, καμία χειρονομία. Μόνο πότε-πότε σήκωνα τα μάτια για να δω άλλη μια φορά το σκυλί. Και παρ'όλο που ήταν πάνω από εκατό μέτρα μακριά, ήρθε τρέχοντας σ'εμένα. Ίσια σ'εμένα! Σταμάτησε ένα βήμα. Εγώ δεν κουνήθηκα, ούτε του έκανα κανένα νόημα. Μ' ακούμπησε και άρχισε να μου γλείφει τα πόδια. Και τότε, την υπέροχη εκείνη στιγμή, που γι'αυτήν αξίζει να υποφέρει κανείς όλα τα βάσανα, όλους τους πόνους κι όλες τις προσβολές, γονάτισα καταγής κι ύστερα από χρόνια και χρόνια σιωπής, που δεν ήθελα ν'ακούω τ'όνομα Του, είπα ψιθυριστά την παιδική μου εκείνη προσευχή.
Κύριε και Θεέ μου, σου ζήτησα να γιατρέψεις τη μητέρα μου και δε μ' άκουσες. Σου ζήτησα να βοηθήσεις τον πατέρα μου και δε μ' άκουσες. Και να τώρα. Λυπήθηκες τα βάσανα μου και μου 'στειλες ένα σκυλί να με χαϊδέψει. Σ' ευχαριστώ Κύριε. Βλέπω πως υπάρχεις!»
''Η Ιστορία Μιας Γυναίκας'' (Viata unei femei) του Aurel Baranga.
Θίασος Μυράτ-Ζουμπουλάκη 1979
