Σκρουτζ... έχει πολλά να πει!

να ετοιμαζόμαστε... Σκρουτζ... Μιούζικαλ, του 1970...

να ετοιμαζόμαστε... Σκρουτζ... Μιούζικαλ, του 1970... 

 Scrooge (1970) Albert Finney, Alec Guinness, Edith Evans, Musical, Movie Full HD

καλά Χριστούγεννα!

Lamprini T. 

Μια πρόσκληση για θέατρο, μιας που συμμετέχω στην θεατρική ομάδα Κορυδαλλού.

 Μια πρόσκληση για θέατρο, μιας που συμμετέχω στην θεατρική ομάδα Κορυδαλλού.

Τσαπατουλιές

κείμενα του Καρλ Βάλεντιν (ως επί των πλείστον)

κωμωδία αποτελούμενη από μικρά σκετς

Από Πέμπτη 27.11.25 έχουμε τις παραστάσεις της κωμωδίας ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΙΕΣ, σε σκηνοθεσία Μπάμπη Κλαλιώτη, στο Πνευματικό Κέντρο Μελίνα Μερκούρη Κορυδαλλού, στις 8μιση μμ
Είστε όλοι καλεσμένοι στην δωρεάν παράσταση μας. Υ.Γ. θα συνεχίσουμε και τις Πέμπτες μετά τα Χριστούγεννα

Lamprini T.

8.000 άνθρωποι θα εργαστούν από Δευτέρα!

 

8.000 άνθρωποι θα εργαστούν από Δευτέρα!

τάξη

Πώς ζούσαμε, χωρίς αυτούς, επί δύο μήνες;

Lamprini T. 

Η ιστορία μιας γυναίκας, από φεις

 Εκπληκτική σκηνή 

Ήμουν τυχερή που την χάρηκα σε αυτό το έργο την αείμνηστη Ζουμπουλάκη

«Όταν μ' έβγαλαν στο φως μετά από τέσσερα χρόνια, νόμιζα πως τυφλώθηκα. Μετά απ' αυτό μου 'καναν κι εμένα τη χάρη να με πάνε να δουλέψω στις αγροτικές φυλακές, στον κάμπο, στο μάζεμα κοκκινογουλιών. 

Δε θα ξεχάσω τη μέρα εκείνη, ακόμα κι αν ζήσω δέκα ζωές. Ήταν μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα, με ήμερο καταγάλανο ουρανό απέραντο, σ' ένα κάμπο ατελείωτο και μαύρο. Μάζευα κοκκινογούλια σε σωρό σκυμμένη με ζήλο πάνω από τους λάκκους. Οπόταν ξαφνικά, εκατό μέτρα, ίσως και περισσότερο διέκρινα ένα σκυλί. Καταλαβαίνετε; Ύστερα από πέντε χρόνια έβλεπα για πρώτη φορά ένα σκυλί. Και τότε έγινε το θαύμα...

Ήμαστε πάνω από εκατό γυναίκες σκυμμένες πάνω από τους λάκκους. Εγώ δεν είχα κάνει καμία κίνηση, καμία χειρονομία. Μόνο πότε-πότε σήκωνα τα μάτια για να δω άλλη μια φορά το σκυλί. Και παρ'όλο που ήταν πάνω από εκατό μέτρα μακριά, ήρθε τρέχοντας σ'εμένα. Ίσια σ'εμένα! Σταμάτησε ένα βήμα. Εγώ δεν κουνήθηκα, ούτε του έκανα κανένα νόημα. Μ' ακούμπησε και άρχισε να μου γλείφει τα πόδια. Και τότε, την υπέροχη εκείνη στιγμή, που γι'αυτήν αξίζει να υποφέρει κανείς όλα τα βάσανα, όλους τους πόνους κι όλες τις προσβολές, γονάτισα καταγής κι ύστερα από χρόνια και χρόνια σιωπής, που δεν ήθελα ν'ακούω τ'όνομα Του, είπα ψιθυριστά την παιδική μου εκείνη προσευχή.

Κύριε και Θεέ μου, σου ζήτησα να γιατρέψεις τη μητέρα μου και δε μ' άκουσες. Σου ζήτησα να βοηθήσεις τον πατέρα μου και δε μ' άκουσες. Και να τώρα. Λυπήθηκες τα βάσανα μου και μου 'στειλες ένα σκυλί να με χαϊδέψει. Σ' ευχαριστώ Κύριε. Βλέπω πως υπάρχεις!»

''Η Ιστορία Μιας Γυναίκας'' (Viata unei femei) του Aurel Baranga. 

Θίασος Μυράτ-Ζουμπουλάκη 1979

Πέρασαν 20 χρόνια

 Απο "Τις Ιστορίες τους"

Αδημοσίευτο.  

Πέρασαν 20 χρόνια από τότε, μά, πώς περνούν τα χρόνια !  

Θα μπορούσες να είχες περάσει στο Πανεπιστήμιο και να πήγαινες φαντάρος!

Θα μπορούσες να ήσουν ένας ηλεκτρολόγος, ναι, είναι θαυμάσιο επάγγελμα.

Θα μπορούσες να βρεις την Ζωή και να παντρευόσασταν.

Θα μπορούσαν τα παιδιά σας να ήταν τώρα... 15 χρονών... Μα δεν είναι, γιατί εσύ δεν είσαι. 

Εσύ δεν είσαι 

Πέρασαν 20 χρόνια από τότε...

μα τι γλυκό θέμα... με βίντεο

 μα τι γλυκό θέμα...

[Αύγουστος Φρειδερίκος Ζήγκερτ (August Friedrich Siegert)]

Υ.Γ. 1 Δεν είναι ακριβώς ιστορία, θα μπορούσε να γίνει...

η μικρή... μάλλον ο μικρός γιατί έχει ένα μικρό άλογο για παιγνίδι, μπρος αριστερά, κοιτάει προσεκτικά έναν πίνακα 

ίσως είναι ο γυιος του ζωγράφου, o oποίος ζωγραφίζει στο φόντο αριστερά... 

ο μικρός φοράει την ποδιά του, για να μην λερώνεται, έχει σκύψει λίγο για να προσέξει αυτόν τον πίνακα με τους πολλούς ανθρώπους... (ίσως είναι σκηνή μάχης... )

ο πίνακας είναι κάτω, στο έδαφος και αυτό δίνει την ευκαιρία στον μικρό να μπορεί να τον παρατηρήσει από κοντά... 

αριστερά, στα πόδια του ζωγράφου, κουρνιάζει κι ένα σκυλί... ένα ζωντανό ζώο, στο φόντο, σε αντίθεση με ένα ζώο- παιγνίδι, εμπρός αριστερά (άλογο)

μα τι ωραίο θέμα... !!!! 

και το βίντεο:   https://www.youtube.com/watch?v=o7IWYZGHL7g

Lamprini T. 

Υ.Γ. 2. Λεπτομέρειες... 

παιδί, παιγνίδι

το ύφασμα πάνω απ' τον πίνακα

η μαύρη καρέκλα που χωρίζει το φόντο με το θέμα

παιδί και πίνακας

ο ζωγράφος στο φόντο με το σκυλί στο έδαφος

σήμερα έχω γενέθλια...

 

σήμερα έχω γενέθλια...

σήμερα έχω γενέθλια... μία ευχάριστη ημέρα για μένα... μιας που μεγαλώνω... ακόμα...

κοπιάστε...

τούρτες... γενεθλίων... κοπιάστε... !

Lamprini T.

Γιώργος Ιωάννου - στου Κεμάλ το Σπίτι...

 

 

Γιώργος Ιωάννου - Περισκόπιο (ΕΡΤ 1986)

https://www.youtube.com/watch?v=XdRxATcgXtk

τον Γιώργο Ιωνάννου δεν τον γνώριζα... Τον είχα δει στην Τιβι... δεν είχα δώσει σημασία... 

όταν όμως έδινα... Πανελλήνιες... είχαμε στην ύλη... ένα έργο του... ΣΤΟΥ ΚΕΜΑΛ ΤΟ ΣΠΊΤΙ... 

ήταν τόσο σπαραξικάρδιο... (απ' αυτά που έχουν σχέση με τον ξεριζωμό)... που δεν νομίζω να ξαναδιαβάσω κάτι δικό του... 

δυστυχώς... 

εν τούτοις... είναι εκπληκτικός... και αυτό φαίνεται από το πόσο τον εκτιμούνε οι άλλοι... 

κι εγώ τον εκτιμώ... πολύ... αλλά... δεν νομίζω να τον ξαναδιαβάσω... με πονάει αυτός ο ξεριζωμός... (και ο κάθε ξεριζωμός... )

  ΠΗΓΗ:   http://ebooks.edu.gr/ebooks/v/html/8547/2712/Neoelliniki-Logotechnia_G-Lykeiou-AnthrSp_html-empl/index_2_09.html

Lamprini T. 

Υ.Γ. το κείμενο: 

Στοῦ Κεμάλ τό Σπίτι

Δέν ξαναφάνηκε ἡ μαυροφορεμένη ἐκείνη γυναίκα, πού ἐρχόταν στό 

κατώφλι μας κάθε χρονιά, τήν ἐποχή πού γίνονται τά μοῦρα, ζητώντας

 μέ εὐγένεια νά τῆς δώσουμε λίγο νερό ἀπ' τό πηγάδι τῆς αὐλῆς. Ἔμοιαζε 

πολύ κουρασμένη, διατηροῦσε ὅμως πάνω της ἴχνη μιᾶς μεγάλης 

ἀρχοντικῆς ὀμορφιᾶς. Καί μόνο ὁ τρόπος πού ἔπιανε τό ποτήρι, ἔφτανε 

γιά νά σχηματίσει κανείς τήν ἐντύπωση πώς ἡ γυναίκα αὐτή στά σίγουρα 

ἦταν μιά ἀρχόντισσα. Δίνοντάς μας πίσω τό ποτήρι, ποτέ δέν παρέλειπε 

νά μᾶς πεῖ στά τούρκικα τήν καθιερωμένη εὐχή, πού μπορεῖ νά 

μήν καταλαβαίναμε ἀκριβῶς τά λόγια της, πιάναμε ὅμως καλά τό νόημά 

της: «Ὁ Θεός νά σᾶς ἀνταποδώσει τό μεγάλο καλό». Ποιό μεγάλο καλό;

 Ἰδέα δέν εἴχαμε.
Καθόταν ἥσυχα γιά ὥρα πολλή στό κατώφλι τῆς αὐλῆς, κι ἀντί νά κοιτάζει

κατά τό δρόμο ἤ τουλάχιστο κατά τό πλαϊνό σπίτι τοῦ Κεμάλ,1 αὐτή 

στραμμένη ἔριχνε κλεφτές ματιές πρός τό δικό μας σπίτι,

 παραμιλώντας σιγανά. Πότε πότε ἔκλεινε τά μάτια καί τό πρόσωπό

 της γινόταν μακρινό, καθώς συλλάβιζε ὀνόματα παράξενα. Ἐμεῖς, πάντως,

 δέν παραλείπαμε νά τῆς δίνουμε μοῦρα ἀπ' τήν ντουτιά,2 ὅπως

 ἄλλωστε δίναμε σ' ὅλη τή γειτονιά καί σ' ὅποιον περαστικό μᾶς ζητοῦσε. 

Ἡ ξένη τά ἔτρωγε σιγανά, ἀλλά μέ ζωηρή εὐχαρίστηση. Δέ μᾶς 

φαινόταν παράξενο πού τῆς ἄρεζαν τά μοῦρα μας τόσο πολύ. Τό δέντρο

 μας δέν ἦταν ἀπό τίς συνηθισμένες μουριές, ἀπ' αὐτές πού κάνουν ἐκεῖνα

 τά ἄνοστα νερουλιάρικα μοῦρα. Τό δικό μας ἔκαμνε κάτι μεγάλα,

 ξινά σά βύσσινα, καί πολύ κόκκινα στό χρῶμα. Ἦταν δέντρο παλιό 

καί τεράστιο, τά κλαδιά του ξεπερνοῦσαν τό δίπατο σπίτι μας. Μοναχά

 ἕνα κακό εἶχε· τά φύλλα του ἦταν σκληρά καί οἱ μεταξοσκώληκές

 μου δέν μποροῦσαν νά τά φᾶνε. Ἦταν, πάντως, δέντρο φημισμένο 

σ' ὅλο τό Ἰσλαχανέ3 κι ἀκόμα πιό πέρα.
Τήν πρώτη φορά πού εἶχε καθίσει ἡ ἄγνωστη γυναίκα στό κατώφλι μας,

 δέ σκεφτήκαμε νά τῆς προσφέρουμε μοῦρα, ὅμως σέ λίγο μᾶς ζήτησε

 ἡ ἴδια λέγοντας πώς ἤθελε νά φυτέψει τό σπόρο τους στόν μπαχτσέ4 

της. Ἔφαγε μερικά καί τά ὑπόλοιπα τά ἔβαλε σ' ἕνα χαρτί καί 

ἔφυγε καταχαρούμενη.
Τή δεύτερη φορά, θά ἦταν κατά τό τριάντα ὀχτώ, δυό χρόνια, πάντως, 

μετά τήν πρώτη, δέν ἔβαλε μοῦρα στό χαρτί. Κάθισε καί τά ἔφαγε ἕνα ἕνα 

στό κατώφλι. Φαίνεται πώς ὁ σπόρος ἀπ' τά προηγούμενα εἶχε ἀποδώσει, 

ἀλλά γιά νά δώσει καί μοῦρα ἔπρεπε, βέβαια, νά περάσουν χρόνια. Τό 

δέντρο αὐτό, ὅπως ὅλα τά δέντρα πού μεγαλώνουν σιγά, ζεῖ πολλά χρόνια

 καί ἀργεῖ νά καρπίσει.
Ἡ γυναίκα ξαναφάνηκε καί τόν ἑπόμενο χρόνο, λίγο πρίν ἀπ' τόν

 πόλεμο. Ὅμως τή φορά αὐτή τῆς προσφέραμε νερό ἀπ' τή βρύση. 

Ἀρνήθηκε νά πιεῖ τό νερό. Μόλις τό ἔφερε στό στόμα, μᾶς κοίταξε στά 

μάτια καί μᾶς ἔδωσε πίσω τό γεμάτο ποτήρι. Ἐπειδή τήν εἴδαμε 

πολύ ταραγμένη, θελήσαμε νά τῆς ἐξηγήσουμε. Ὁ σιχαμένος 

σπιτονοικοκύρης μας εἶχε διοχετεύσει τό βόθρο τοῦ σπιτιοῦ στό

 βαθύ πηγάδι. «Τώρα πού σᾶς ἔφερα τό νερό στίς κουζίνες σας, 

δέ σᾶς χρειάζεται τό πηγάδι», μᾶς εἶχε πεῖ. Ἡ γυναίκα βούρκωσε, δέ μᾶς

 ἔδωσε ὅμως καμιά ἐξήγηση γιά τήν τόση λύπη της. Γιά νά τήν 

παρηγορήσουμε τῆς δώσαμε περισσότερα μοῦρα κι ἡ γιαγιά μου τῆς εἶπε 

κάτι πού τήν ἔκανε νά τιναχτεῖ: «Θά σοῦ τά ἔβαζα σ' ἕνα κουτί, 

ἀλλά δέ βαστᾶνε γιά μακριά». Καί πράγματι εἴχαμε ἀρχίσει κάτι 

νά ὑποπτευόμαστε. Τήν ἄλλη φορά εἴδαμε, πώς μόλις ἔφυγε ἀπό μᾶς,

 πῆγε δίπλα στοῦ Κεμάλ τό σπίτι, ὅπου τήν περίμενε μιά ὁμάδα ἀπό

 τούρκους προσκυνητές, πού κοντοστέκονταν στό πεζοδρόμιο. Ἐμεῖς 

ὥς τότε θαρρούσαμε πώς εἶναι καμιά τουρκομερίτισσα δικιά μας, 

ἀπ' τίς πάμπολλες ἐκεῖνες, πού δέν ἤξεραν λέξη ἑλληνικά, μιά καί ἡ 

ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν5 εἶχε γίνει μέ βάση τή θρησκεία καί ὄχι τή 

γλώσσα. Ἡ ἀποκάλυψη αὐτή στήν ἀρχή μᾶς τάραξε. Δέ μᾶς ἔφτανε πού 

εἴχαμε δίπλα μας τοῦ Κεμάλ τό σπίτι, σά μιά διαρκῆ ὑπενθύμιση

 τῆς καταστροφῆς, θά εἴχαμε τώρα καί τούς τούρκους νά 

μπερδουκλώνονται πάλι στά πόδια μας; Καί τί ἀκριβῶς ἤθελε ἀπό 

μᾶς αὐτή ἡ γυναίκα; Πάνω σ' αὐτό δέν ἀπαντήσαμε, κοιταχτήκαμε

ὅμως βαθιά ὑποψιασμένοι. Καί τά ἑπόμενα λόγια μας ἔδειχναν πώς 

ἡ καρδιά μας ζεστάθηκε κάπως ἀπό συμπάθεια κι ἐλπίδα. Εἴχαμε 

κι ἐμεῖς ἀφήσει σπίτια κι ἀμπελοχώραφα ἐκεῖ κάτω.
Ἡ τουρκάλα ξαναφάνηκε λίγο μετά τόν πόλεμο. Ἐμεῖς καθόμασταν 

πιά σέ ἄλλο σπίτι, λίγο παραπάνω, ὅμως τήν εἴδαμε μιά μέρα νά 

κάθεται κατατσακισμένη στό κατώφλι τοῦ παλιοῦ σπιτιοῦ μας. 

Ὁ πρῶτος πού τήν εἶδε, ἦρθε μέσα καί φώναξε: «ἡ τουρκάλα!»

Βγήκαμε στά παράθυρα καί τήν κοιτάζαμε μέ συγκίνηση. Παραλίγο 

νά τήν καλέσουμε ἀπάνω στό σπίτι —τόσο μᾶς εἶχε μαλακώσει τήν 

καρδιά ἡ ἐπίμονη νοσταλγία της. Ὅμως αὐτή κοίταζε ἀκίνητη τήν 

κατάγυμνη αὐλή καί τό ἔρημο σπίτι. Μιά ἰταλιάνικη μπόμπα6 εἶχε 

σαρώσει τήν ντουτιά κι εἶχε ρημάξει τό καλοκαμωμένο ξυλόδετο 

σπίτι, χωρίς νά καταφέρει νά τό γκρεμίσει.
Δέν τήν ξανάδαμε ἀπό τότε. Ἦρθε - δέν ἦρθε, ἄγνωστο. 

Ἄλλωστε καί νά 'ρχότανε δέ θά 'βρισκε πιά τό κατώφλι μέ τό ἀφράτο 

μάρμαρο γιά νά ξαποστάσει. Τό σπίτι εἶχε ἀπό καιρό παραδοθεῖ 

σέ μιά συμμορία ἐργολάβων καί στή θέση του ὑψώθηκε μιά πολυκατοικία 

ἀπ' τίς πιό φρικαλέες. Τώρα ἑτοιμάζονται νά τήν γκρεμίσουν οἱ γελοῖοι. 

Ποιός ξέρει τί μεγαλεπήβολο σχέδιο συνέλαβε πάλι τό πονηρό μυαλό τους.
Ἄν γίνει αὐτό, θά παραφυλάγω νύχτα μέρα, ἰδίως ὅταν τό σκάψιμο 

θά ἔχει φτάσει στά θεμέλια, κι ἴσως μπορέσω νά ἐμποδίσω ἤ τουλάχιστο

 νά καθυστερήσω τό χτίσιμο τοῦ νέου ἐξαμβλώματος.7 Τήν προηγούμενη 

φορά εἶχε βρεθεῖ ἐκεῖ στά βάθη ἕνα θαυμάσιο ψηφιδωτό, πού ἄρχιζε 

ἀπ' τό οἰκόπεδο τοῦ δικοῦ μας σπιτιοῦ καί συνεχιζόταν πρός τό σπίτι 

τοῦ Κεμάλ. Τό ψηφιδωτό αὐτό οἱ δασκαλεμένοι ἐργάτες τό 

σκεπάσανε γρήγορα γρήγορα γιά νά μήν τούς σταματήσουν οἱ 

ἁρμόδιοι. Πάντως, τίς ὧρες πού τό ἔβλεπε τό φῶς τοῦ ἥλιου, γίνονταν 

διάφορα σχόλια ἀπ' τήν ἔκθαμβη γειτονιά. Ὅλοι μιλούσανε γιά τήν

 ὀμορφιά καί τήν παλιά δόξα, μά ἀνάμεσα στά δυνατά λόγια καί τίς 

φωνές, ἄκουσα μιά γριά νά σιγολέει: «Στό σπίτι αὐτό καθόταν ἕνας μπέης,

 πού εἶχε μιά κόρη σάν τά κρύα τά νερά. Κυλιόταν κάτω, ὅταν

φεύγανε, φιλοῦσε τό κατώφλι. Τέτοιο σπαραγμό δέν ματαεῖδα».

(Ἡ μόνη κληρονομιά, 1974)

2025. Μετακομίζει η από κάτω.

 2025.  Μετακομίζει η από κάτω.

Απίστευτο, αλλά ήταν 19 χρόνια… από κάτω…

Lamprini T. 

η μητ έρα... τότε...

 η μητ έρα... τότε...

Η μητέρα δεν θέλει να γράψω την ιστορία της... ούτε εγώ... 

γιατί δεν θέλει... 

Lamprini T. 

Mεγάλη Πέμπτη πρωΐ θα πηγαίναμε στον Άγιο Νικόλαο με βίντεο

 Mεγάλη Πέμπτη πρωΐ θα πηγαίναμε στον Άγιο Νικόλαο

Άγιος Νικόλαος

να κοινωνήσουμε, εμείς τα παιδιά (ο Νίκος κι εγώ).
Σηκωνόμασταν πολύ πρωΐ, γιατί η θεία Κοινωνία προσφερότανε νωρίς για τους εργαζομένους, και κατόπιν πηγαίναμε στον παππού τον Νίκο, για να πάρουμε την ευχή του.
Έξω απ' την Εκκλησία ήταν πολύς ο κόσμος που περίμενε, παίρναμε κι εμείς την σειρά μας... και κοινωνούσαμε.
Η Μεγάλη Πέμπτη ήταν σπουδαία μέρα για μάς.
Μετά την Εκκλησία, πηγαίναμε στον φούρνο για να αγοράσουμε το κουλούρι μας... Η νηστεία δεν είχε τελειώσει ακόμα.
Φέτος... μπορεί να μην έχουμε τον παππού τον Νίκο μαζύ μας, αλλά έχουμε τον αδελφό μου... τον Νίκο, που έγινε ο καινούργιος ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΝΙΚΟΣ... <3 <3
(φώτο: ο Μυστικός Δείπνος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι)

................................................................

https://youtu.be/6Q0jS7wHb5o

και το βίντεο:

...............................

 Mεγάλη Πέμπτη πρωΐ θα πηγαίναμε στον Άγιο Νικόλαο

Άγιος Νικόλαος

να κοινωνήσουμε, εμείς τα παιδιά (ο Νίκος κι εγώ).

ο Μυστικός Δείπνος του Λεονάρντο Ντα Βίντσι

να κοινωνήσουμε, εμείς τα παιδιά (ο Νίκος κι εγώ).

Φορούσαμε τα καλά μας. Εγώ φορούσα το Πασχαλιάτικο φόρεμά μου,

Πασχαλιάτικο φόρεμά

άφηνα μακρυά τα μαλλιά μου (που συνήθως τα έκανα κοτσίδες) και φορούσα τα καινούργια πέδιλά μου.

καινούργια πέδιλα

Σηκωνόμασταν πολύ πρωΐ, γιατί η θεία Κοινωνία

θεία Κοινωνία

προσφερότανε νωρίς για τους εργαζομένους, και κατόπιν πηγαίναμε στον παππού τον Νίκο, για να πάρουμε την ευχή του.

Ο παππούς

o παππούς 

τότε έμενε στην θεία μου, ακριβώς στο διπλανό μας σπίτι. Χτυπούσαμε το κουδούνι, ανεβαίναμε τα σκαλιά ως τον τελευταίο όροφο, και βρίσκαμε τον παππού να μάς περιμένει, για να μάς δώσει την ευχή του. Πώς αλλιώς θα κοινωνούσαμε;

Έξω απ' την Εκκλησία ήταν πολύς ο κόσμος που περίμενε,

πολύς ο κόσμος

παίρναμε κι εμείς την σειρά μας... και κοινωνούσαμε.

Μπορεί να φθάναμε και κατά τις 8 το πρωΐ, κι ακόμα ο κόσμος να είναι απ' έξω, μιας που η Εκκλησία είχε προνοήσει για να μπορούν οι εργαζόμενοι να κοινωνήσουν, χρονιάρα μέρα, και κατόπιν να μπορούν να πάνε στις εργασίες τους.

στις εργασίες τους

Η Μεγάλη Πέμπτη ήταν σπουδαία μέρα για μάς.

Μετά την Εκκλησία, πηγαίναμε στον φούρνο για να αγοράσουμε το κουλούρι μας...

κουλούρι

Δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάποια τυρόπηττα ή κάτι άλλο αρτύσιμο.

Η νηστεία δεν είχε τελειώσει ακόμα.

Φέτος... μπορεί να μην έχουμε τον παππού τον Νίκο μαζύ μας (έχει σχωρεθεί εδώ και πολλά χρόνια... ) αλλά έχουμε τον αδελφό μου... τον Νίκο. Ο αδελφός μου ο Νίκος τώρα, έγινε ο καινούργιος ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΝΙΚΟΣ... <3 <3

ο καινούργιος ΠΑΠΠΟΥΣ Ο ΝΙΚΟΣ

Η οικογένειά μας... αυξήθηκε!!!...

Η οικογένειά μας...

Lamprini T. 

κάθε ποίημα... μία ιστορία...

 

Ελάτε να ταξειδέψουμε σε ποιητικά μονοπάτια...
Αύριο Τετάρτη... σάς προσκαλούμε σε μία βραδυά ποίησης... Θαυμάσια ποιήματα ή και αποσπάσματα από ποιήματα θα ακουστούν με την συνοδεία τραγουδιών από δύο ταλαντούχους μουσικούς μας...
Προσωπικά, θα διαβάσω ένα απόσπασμα απ' τον αγαπημένο μου ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΓΑΜΟ (θεατρικό έργο) του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκκα.
Τετάρτη, στο Πνευματικό Κέντρο Κορυδαλλού επί της Γρηγ. Λαμπράκη, στις 8μιση... μμ...

ποίηση μετά μουσικής στον Κορυδαλλό... 

Lamprini T. 

Παππού... τι ωραία που περνάμε μαζύ!

 

 Παππού... τι ωραία που περνάμε μαζύ!

Παππού... 

"Εγώ γεννήθηκα για ναγαπώ", έλεγε  Αντιγόνη... 

εγώ γεννήθηκα για να είμαι μαζύ με τον παππού μου, την θεία μου... τους γονείς μου, φυσικά...

Χαίρομαι που ο παππούς μου... μάς έφτιαξε μία όμορφη γειτονειά με το σόι μας...

Μεγαλώνοντας το συνειδητοποίησα.  "Για φαντάσου", έλεγα, "δίπλα σου είναι η θεία σου, παραδίπλα η άλλη, από κάτω η άλλη... και απέναντι... ήταν η άλλη... "

μία γειτονειά γεμάτη συγγενείς... μία μικρή κοινωνία με τους Τ... και το σόϊ τους... 

και τώρα... 

δεν έχω ζήσει για να είμαι μόνη μου... 

δεν έχω γεννηθεί για να είμαι μόνη μου... 

Χαίρομαι που η ζωή δεν με ξερίζωσε απ' την πόλη μου, το Π... 

Χαίρομαι που οι δικοί μου είναι καλά... 

Να είναι πάντα καλά εκεί που είναι... 

όμως... δεν είναι στην γειτονειά μου... 

κι εγώ δεν είμαι πια μαζύ τους... 

Είμαστε τώρα... χώρια... 

Lamprini T. 

η Ελλάδα μάς πληγώνει... γνωστή φράση...

 

η Ελλάδα μάς πληγώνει... γνωστή φράση... (και παρακάτω, ακριβώς όπως ειπώθηκε: ) 

Γιώργος Σεφέρης

Όπου και να ταξειδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει.

μεταφράζεται ως εξής:  Βλέπουμε ένα τραίνο 

 ένα τραίνο 

να περνάει, καθώς οδηγούμε στον δρόμο, και μάς πιάνει το παράπονο, και... καταλήγουμε να συγκινούμεθα... και να κλαίμε... γοερά.  

κλαίμε... γοερά.  

Έτσι... ξαφνικά... 

Ακούμε για δολοφονίες, βιασμούς, κακά, και λέμε... δεν γίνονται αυτά.  Εμείς είμαστε καλοί;...  Αλλά...  αυτό είναι στην φαντασία μας 

 στην φαντασία μας 

και μόνον.  Η πραγματικότητα μάς αποδεικνύει ότι είναι διαφορετικά τα πράγματα... και γίνονται... χειρότερα και όλο χειρότερα.

Στα μάτια των τρίχρονων παιδιών μας

των τρίχρονων παιδιών

 που πια δεν ζουν... όπως πρέπει... βλέπουμε το κακό της κοινωνίας μας... 

της κοινωνίας μας... 

Αμάν!! Αμάν!! 

Δεν πηγαίνουμε πια στο εξοχικό μας, γιατί τίποτα δεν είναι ίδιο, μετά από την τρομακτική εκείνη μέρα, και δεν θέλουμε να δούμε την καταστροφή με τα μάτια μας, τα οποία είχαν δει μόνον ομορφιά... 

και τέλος... 

Δη Εντ - τέλος... 

υπάρχει τέλος;

υπάρχει τέλος; (Ισλανδία)

Δεν νομίζω... 

Δεν νομίζω... 

Lamprini T. 

Σού ανοίγω δρόμο...

 

  Σού ανοίγω δρόμο... (Ποίηση, απαγγελία... από Λαμπρινή Χ. Τζούρκα)

Σύνδεσμος βίντεο

https://youtu.be/8w_OvvyKmMI

Σού ανοίγω δρόμο...

..........
Έξω από τον Γρηγόρη, παρκάρεις στην στιγμή.

Έξω από τον Γρηγόρη

Ο τύπος πίσω σου, όμως, θέλει να βγει.
Κορνάρει εντόνως και με πυγμή.

Κορνάρει εντόνως και με πυγμή

Του λες... "Χωράς να βγεις, πώς και αδημονείς!"
"Θέλω να φύγω, να φύγω στην στιγμή", σού λέει με τόλμη και απορείς!
"Α, μάλιστα", λες αδιάφορα εσύ,
"δεν μπορείς να βγεις, και να φύγεις απ' εκεί!
Καλώς, παλληκάρι μου...", συνεχίζεις με υπομονή,
"σού ανοίγω δρόμο στην στιγμή."

Και μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου... και το πας πιο κει...

στο αυτοκίνητό σου...

Τι να πεις!
Δεν έχει νόημα... να τα βάλεις... με τον αδύναμο, πολύ,
λες κι εσύ δεν βιάζεσαι... να κάνεις την δουλειά σου... στην στιγμή...

Παρασκευή 17/1/25
Από Λαμπρινή!!...

Λαμπρινή

Lamprini T.