Οι τρεις νεαροί είχαν έρθει για μπάνιο. Και διασκέδαση. Με μια μπάλλα ποδοσφαίρου, παίζανε μεσα στην θάλασσα. Με τις φωνές τους, έδιναν ζωή στην παραλία, που σήμερα, δεν είχε πολύ κόσμο.
Κάποια στιγμή φώναξε ο Γιάννης :
-Ρε, μαγκές, ήρθε το λεωφορείο!
Πράγματι, κατέβηκε το λεωφορείο για την Καραθώνα, από το Ναύπλιο. Θα πήγαινε ως το τέρμα της διαδρομής, και θα ξαναρχότανε συντόμως.
Ένας πανικός δημιουργήθηκε. Για πότε, και οι τρεις, βγήκαν έξω από την θάλασσα, μαζύ με την μπάλα τους, για πότε πήγαν στα ντουζ να ξεβγαλθούν, για πότε έτρεξαν να προλάβουν, να ντυθούν, να περάσουν απέναντι, στον δρόμο, να περιμένουνε στην στάση... Δεν το κατάλαβα.
Μια αγωνία δημιουργήθηκε και σε μένα. Θα προλάβαιναν;
Και να, έφθασε. Το λεωφορείο, ακριβώς μπροστά μου, σταμάτησε στην στάση... όπου ήταν οι τρεις νεαροί, με την μπάλλα τους. Έτοιμοι να γυρίσουν νικητές... στην πόλη, στο πανέμορφο Ναύπλιο!
Τότε σκέφθηκα: "Αχ,αυτή η νεολαία. Πόση ζωντάνια έχει, πόση ανεμελιά... "
Αυτό που μάς λείπει.
