οι ιστορίες αγάπης δεν τελειώνουν...

οι ιστορίες αγάπης δεν τελειώνουν...
Αλίκη + Δημήτρης...

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΒΟΥΓΙΟΥΚΛΑΚΗ-ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ 27-03-1990

ο γάμος

η ταινία

η οικογένεια

μαζύ

στο θέατρο: Εκπαιδεύοντας την Ρίτα

Αλίκη και Δημήτρης... 

Lamprini T. 

Οι φίλοι μου... τα ψαράκια...

Α... μια όμορφη ιστορία... Οι φίλοι μου... τα ψαράκια... 

Μια μέρα που λέτε... στο Παράλιον Άστρος, κολυμπούσα αμέριμνη.  

 Η παραλία του Παράλιου Άστρους, (δική μου φώτο)

Συνήθως, κολυμπάω μόνη μου, περί την μία ώρα, φορώντας  την μάσκα μου και τον αναπνευστήρα.  Εκείνη την μέρα, λοιπόν, όπως πάντα, έκανα τις απλωτές μου, κοιτώντας κάτω και  απολαμβάνοντας τον βυθό.   Μάλιστα, είχα σκεφθεί να αυξήσω την απόσταση που κολυμπούσα και να την διπλασιάσω αν ήταν δυνατόν, γιατί κάποιες φορές, το κολύμπι μου γινότανε  ανιαρό, μιας που κολυμπούσα χωρίς παρέα.  

Έκανα, λοιπόν, τις απλωτές μου.... και ξαφνικά, τα είδα!!!!  Να τα!!! Ένα σωρό ψαράκια με είχανε περικυκλώσει!

Λίτσα, ψάρι των Ελληνικών θαλασσών... 

Τι όμορφα που ήτανε!!! Τι χαριτωμένα!!!... Γύρω τριγύρω μου... όλα, κολυμπούσαν μαζύ μου!!! 

 Δεν πίστευα στα μάτια μου.  "Δεν είναι δυνατόν", σκέφτηκα.  "Δεν βλέπω καλά!!!" είπα μέσα από τον αναπνευστήρα μου.  Τι είχε γίνει: όπως κοιτούσα τον βυθό, δεν είχα πάρει είδηση ότι είχαν μαζευτεί τόσα ψαράκια!   Δεν είχα δει ότι αριστερά και δεξιά...  και κάποιες φορές και μπροστά μου, είχαν μαζευτεί τόσα ΨΑΡΑΚΙΑ!!!! 

Άρχισα να τα μετράω: 1, 2, 3, ... έφθασα στο 20... "Δεν είναι δυνατόν", είπα... "ονειρεύομαι!!! "  Κι όμως, ιδού, εγώ κολυμπούσα κι αυτά, απλώς, μου έκαναν παρέα!!! Απίστευτο!!!

Λίτσα, ψάρι

Μετά από την πρώτη έκπληξη, τα επιφωνήματα που εξέφραζα και φώναζα αυξάνονταν, με τον αναπνευστήρα να κάνει μπουρμπουλήθρες.  Τι "αστέρια μου", τους έλεγα, τι "αστέρια της θάλασσας", (για να μην το πάρουν και πάνω τους)... τι "καμάρια μου"... όλα τα καλά!!!  Ήμουνα πανευτυχής...

 Λίτσα, ψάρι...

Κάποια από αυτά μάλιστα, όπως είπα, ήταν τολμηρά και έρχονταν και περνούσαν από μπροστά μου.  "Ε", φώναζα, "πού πάτε;  Θα σας χτυπήσω!!!"   Αλλά δεν φαινότανε να τους ένοιαζε.  Κι εγώ... άλλο που δεν ήθελα.  Τα έβλεπα από τόσο κοντά, αυτά τα διάφανα και υπέροχα, ΨΑΡΑΚΙΑ!!!... Τι όμορφα αισθήματα είχα τότε!!!... 

Θαύμα της φύσης αυτά τα πεντάμορφα ζωντανά της θάλασσας αυτά τα τόσο  θαυμάσια πλασματάκια μέσα στο νερό.  

 

Γλώσσα, στον βυθό...

Συνέχισα το κολύμπι, με την ευχή να μου κάνουν όλη την ώρα παρέα.   Αλλά, δεν πραγματοποίησαν αυτήν την ευχή... Γιατί, κάποια στιγμή με άφησαν μόνη στο σημείο, σχεδόν, που τα είδα για πρώτη φορά.  Εξαφανίστηκαν τόσο ξαφνικά, όσο όταν είχαν εμφανιστεί.  "Φαίνεται... δεν τα άφηνε η μαμά τους να πάνε παραπέρα"... σκέφτηκα.  "Ή, ίσως, η περιοχή από εκεί και πέρα δεν τους άνηκε, και δεν είχαν δικαίωμα να με ακολουθήσουν"... Ποιος ξέρει.  Αυτό που ξέρω είναι ότι η χαρά μου ήταν τεράστια.  Ότι πρώτη φορά έκανα κολύμπι μαζύ με τα ΨΑΡΑΚΙΑ μου!!! Τα "αστέρια της θάλασσας"!!!!...   

Και έτσι, γύρισα, πανευτυχής από την πορεία μου αυτή.  Κατάλαβα ότι, με την κίνηση της κολύμβησης που έκανα, ανακάτευα τα νερά, οπότε, αυτά είχαν την ευκαιρία να βρουν την τροφή τους με άνεση.  Έτσι βγήκα ενθουσιασμένη από την θάλασσα.  Αναρωτήθηκα και τι είδους ψαριού να ήτανε. Ώσπου κάποια στιγμή, λύθηκε η απορία μου.  Ναι, τα ψαράκια που με ακολουθούσαν ήτανε Λίτσες.... Η λίτσα, ένα τέλειο ψαράκι, που απ' ότι έμαθα δεν παραμένει ΨΑΡΑΚΙ, αλλά, μεγαλώνει και φθάνει σε αρκετό μήκος το σώμα του.  Εγώ, γνώρισα τα μικρά "λιτσάκια!!" και αυτό μου έφθανε! 

 Βγήκα στην παραλία... του Παράλιου Άστρους (δική μου φώτο)

Μετά από εκείνη την ημέρα, δεν περίμενα να τα ξαναδώ.  Όχι.  Αυτές οι συναντήσεις είναι μοναδικές, αλλά... λογάριασα χωρίς τον ξενοδόχο.   Αυτό το καλοκαίρι, του 2013, στο Παράλιον Άστρος, είχα αρκετές φορές την χαρά να συνταξειδέψουμε με τις πανέμορφες λίτσες.  Δεν ήτανε, όμως, πάντα όλες παρούσες στην βόλτα μας.  Άλλες φορές ήτανε 5 - 6 , άλλες ήταν 10 -15,  άλλες ήτανε κάπου στις 20, όπως την πρώτη φορά που τις συνάντησα.  Κάποιες άλλες φορές, μάλιστα, δεν με ακολουθούσανε σε όλην την πορεία την κοινή που είχαμε, αλλά όταν βλέπανε κάποιους κολυμβητές, με αφήνανε και πλησιάζανε αυτούς.  Φαίνεται, εκεί θα τρώγανε καλύτερα!!! Ποιος ξέρει;...

Παράλιον Άστρος, η παραλία (δική μου φώτο)

Περιμένω και το επόμενο καλοκαίρι να τα ξαναδώ, κι έτσι να γίνει  απολαυστικό το κολύμπι μου, αφού θάχω την καλύτερη παρέα... Ελπίζω, τέλος,  να χαρήκατε μαζύ μου....  Οι λίτσες, είναι θαυμάσια ΨΑΡΑΚΙΑ!!! 

λίτσα

lamprini

Υ.Γ.: εδώ:
http://www.captainhookavala.gr/fishes.html  απολαμβάνουμε κι άλλα ψαράκια.. μικρά ψάρια και μεγάλα... 

κι εδώ, επίσης...
http://www.naspor.gr/journalism/fishing/eide-psarion-ton-ellenikon-thalasson.html